Dag 11

Vrijdag 5 september

Zo, dat was goeie wijn, we hebben geen kater. Om 6 uur weer bij de auto voor een ritje door het park voor het ontbijt. Sam brengt ons naar een plek met werkelijk honderden buffels. Wat zijn die beesten ook dom en lelijk, maar toch zijn ze leuk om naar te kijken. Ze kijken namelijk ook allemaal terug, houden op met kauwen en staan werkelijk met hun bek vol tanden. Heel grappig om te zien. Het zijn er echt veel. Als die het in 1 keer op een lopen zetten, ben je nergens meer.

Na een tijdje rijden we verder. Het is echt een prachtige omgeving, maar het is koud en bewolkt en de dieren die we zien, hebben we allemaal al een keer gezien. Als we terug komen voor het ontbijt, kijken we naar buiten uit het raam van het restaurant. Onder ons staan de olifanten te drinken en in de verte lopen een stuk of 7 giraffen. We zij snel klaar met eten, omdat we toch graag nog wat foto’s willen maken hiervan. Dit is ook wel weer erg leuk om te zien. Janneke gaat naar de andere kant van het gebouw en ik naar onze kamer, waar ik met mijn camera uit het raam foto’s probeer te maken. De giraffen moeten een soort greppel over en de eerste laat zien hoe het moet. Dan moedigt hij de anderen aan zijn voorbeeld te volgen. Wat ontzettend mooi om te zien. Helaas is het ver weg en zijn de foto’s niet geweldig, maar toch weer een uniek gezicht.

Verderop komen nog meer giraffen aan lopen. Zoveel hebben we er nog niet bij elkaar in de buurt gezien. Er verschijnt ook een olifant ten tonele. Het lijkt mij een mannetje, nog niet zo oud. Hij is naar mijn mening een beetje “mentally challenged”, want hij gaat achter een stelletje gazellen aan en staat daarna heel druk met zand te gooien als een van de giraffen langs loopt. Niet helemaal oké in de bovenkamer. Dat komt toch wel vaker voor bij olifanten.

Nu moeten we opschieten, want we moeten uitchecken helaas. Nu is het echt over. We rijden rustig het park uit en dan begint de uitdaging van 1,5 uur hotsebotsen weer over de weg die geen weg mag heten. Toch rijdt hier de bus van Mombasa naar Arusha in Tanzania gewoon overheen. Je vraagt je af hoe dat kan, maar je vraagt je in Kenia wel vaker of hoe het kan, wat dan ook....hihihi, en het kan altijd. Na het gehobbel gaan we nog een uurtje verder op de hoofdweg en dan lunchen we nog 1 keer met een buffet. Dat valt een beetje tegen. Het smaakt allemaal erg zout. Goed begin om te minderen, zeg ik. Het portie wordt weer normaal van grootte. De rest van de weg slapen we af en aan. Gesloopt van het vroege opstaan, gehobbel en alle fantastische indrukken die we hebben opgedaan de afgelopen dagen. Voor Janneke niet de eerste keer, maar toch iedere keer weer geweldig om te doen. Voor mij wel de eerste, maar als het aan mij ligt zeker niet de laatste keer.

In Mombasa nemen we afscheid van Sam. We ruimen onze tassen uit en gaan samen boodschappen doen. Vanavond brood en geen hap meer. Daarna gaat de kerstmuziek aan, want Janneke heeft zin in kerst. Ach prima, wat maakt het uit ook. Lekker meezingen. Janneke moet vanavond laat en vannacht mensen ophalen van het vliegveld. Dat wordt dus een gebroken nachtje. Voor mij de laatste nacht in Mombasa. De tijd is omgevlogen. En wat heb ik een hoop gezien en gedaan. Morgen nog relaxen en dan naar Nairobi voor een nacht.