Dag 13 Het is voorbij.

Zondag 7 september 2014

Om half zes word ik wakker. Ik ga nu maar eens op onderzoek uit in mijn appartement. Het moet dan een hotel zijn en ik moet er een asociaal bedrag van $ 100,- betalen, maar er is geen glas, geen flesje water of geen handdoek te bekennen. Ook komt er geen warm water uit de twee douches die er zijn. Dat valt tegen. Dan maar even een hare majesteit de koninginnetje en afdrogen met een sloop. Lukt ook. Ik heb mijn spullen weer ingepakt en wacht op mijn ontbijt. Dat komt niet en ik besluit om kwart over zes maar eens te gaan kijken. Ik neem alles gelijk mee, want ik moet 4 trappen naar beneden en er is geen lift. Beneden aangekomen vraag ik om mijn ontbijt. O, sorry, vergeten. Vergeten en nu? Ik krijg alsnog een dubbele boterham en een kop verse koffie die ik tijdens mijn transfer in de auto kan nemen. We een beetje vreemd allemaal.

Ik heb nog 2 dames in de auto zitten naar het vliegveld, 1 Keniaanse uit Ierland die met mij mee vliegt naar Amsterdam en 1 Engelse die naar Tanzania gaat. De driver zet ons af bij de verkeerde terminal. Gelukkig zie ik het meteen en neem ik de Keniaanse dame op sleeptouw. Ze had namelijk verteld dat ze nooit van het vliegveld afgaat anders, maar dat ze dat nu voor het eerst deed. Ik ken Jomo Kenyata Airport evenmin, maar ik denk dat ik inmiddels een ervaren reiziger ben. Ze is erg blij met mijn “lead”. Als we bij de paspoortcontrole zijn bedankt ze me hartelijk en zegt er nog bij dat ze anders waarschijnlijk “all over the place” was geweest. Mijn goede daad heb ik weer gedaan voor vandaag.

Na de paspoortcontrole, die zo lang duurt dat achter mij zelf 2 Kenianen staan te klagen waarom het nu het nieuwe gebouw af is niet sneller gaat, halen we net voor de tijd dat de gate dicht gaat de laatste security check. Vervolgens hebben we vertraging van ongeveer een uur, dus we hadden niet hoeven rennen. Als we uiteindelijk in het vliegtuig zitten, dat niet van de gate vertrekt waar wij met zijn allen staan, maar voor het gemak van een aangrenzende gate, krijgen we natuurlijk de excuses voor de vertraging. De reden is ook prachtig. Het komt doordat het grondpersoneel nog niet genoeg weet van de procedures met het aanbrengen van de slurf aan het vliegtuig bij het nieuwe gebouw. O ja, ik ben natuurlijk nog in Kenia. Zoals een Duitse man naast me in de wachtruimte heel mooi omschreef: “We zijn nog in Kenia, totdat we in Amsterdam van boord zijn”. Hihihi.

In het vliegtuig zit ik weer met 1 stoel vrij naast een Keniaanse. Ze heeft een geanimeerd gesprek met de meneer voor mij, dus de man en ik ruilen van stoel. Voor iedereen prettiger. Voor mij blijkt het Duits/Keniaanse stel te zitten dat ik eerder deze week heb ontmoet bij Ngomongo Village. Wat een klein wereldje toch weer. Voor hen zit de vakantie er ook op. Ik kijk een film en ben benieuwd wat me in de komende uren nog te wachten staat. Eerlijk is eerlijk, het was geen saaie reis. Stof tot schrijven te over ;-).

Er gebeurt vrij weinig deze reis. Het is rustig in het vliegtuig en iedereen bemoeit zich met zijn eigen zaken. Als we landen zijn we uiteindelijk maar 10 minuten vertraagd, dus het lijkt erop dat Kenia Airways geen klachten of claims hoeft te verwachten van mensen die hun aansluiting missen.
Ik ben er. Karen en Danique staan me op te wachten en brengen me naar huis. Ik ben het zat en voel me vies. Ik knal wel uit elkaar van mijn verhalen. Ondanks mijn schrijven, wil ik maar blijven vertellen. Grappig hoe zulke dingen werken.

Iedereen die mijn verhalen heeft gevolgd hartelijk dank voor de aandacht. Ik vond het leuk om te schrijven en nog leuker om te merken dat ik een redelijk trouw publiek had. Ik stop ermee, het zit erop. Tot een volgende reis!

Daaaaag.