Dag 4

Vrijdag 29 augustus 2014
Nadat Janneke gisgteravond nog wat rondgebeld heeft om te vragen of Josefine, een Keniaanse die bij het Baby Life Resque Center werkt, ook mee wil naar het “APKD” project, heeft ze een taxi voor 6 geregeld met Alex, een local driver, voor vanochtend om eettirty".
Om 8:05 uur gaat de telefoon, terwijl wij aan het ontbijt zitten. Het is Alex. Janneke wordt al bijna boos voordat ze opneemt. “Janneke, what time was it?” vraagt hij. “Eettirty Alex, I confirmed yesterday, eettirty” zegt Janneke resoluut. Dan blijkt dat hij haar in de maling neemt en de collega driver die hij gestuurd heeft al voor de deur staat. In eerdere gevallen heeft Alex haar wel eens laten zitten door te laat te komen met een rit naar het vliegveld. Vandaar haar stevige reactie.
Nadat we ons ontbijt op hadden, gingen we naar buiten. De vrijwilligers die verderop in het Doing goood huis zitten, gaan ook mee, maar daar is het wachten nu op. Ze hebben wat problemen met pinnen ofzo. Uiteindelijk zijn we er allemaal en vertrekken we om Josefine op te halen. Dit is nog net in de wijk Nyali en is ongeveer 10 minuten rijden vanaf Janneke. Hier staat Josefine al te wachten. Hartelijke begroetingen volgen en we gaan verder naar het “APDK” project.
Als we aankomen op het project worden we begroet door een hele bups kinderen in blauwwit geruite jurkjes en overhemden. De ene in een rolstoel, de volgende in het gips en nog weer anderen op krukken of met protheses. Heel aandoenlijk, maar de kinderen lijden er zeker niet onder en zijn erg vrolijk. Ze willen ons allemaal een hand geven. Jambo, karibu Kenia, etc etc. We lopen verder naar de ingang. Daar ontmoeten we Lea, de manager van dit centrum. Ze vertelt ons in vogelvlucht de zin van het centrum en de dingen die er worden gedaan voor de kinderen. De kinderen zijn allemaal afkomstig uit zeer kansarme gezinnen uit de binnenlanden van Kenia. Ze worden geholpen, zodat ze daarna in hun eigen omgeving toch zo veel mogelijk zelfstandig kunnen functioneren. De kinderen hier zijn allemaal geopereerd, dan wel aan klompvoetjes, een waterhoofd, X-benen, O-benen, vergroeiingen door brandwonden en noem het maar. Meest orthopedisch of plastisch.
We krijgen een rondleiding door Janneke, want zij is hier inmiddels kind aan huis. We komen langs de ergotherapie, fysiotherapie, orthopedische schoenmaker, prothesemaker, gipskamer, de zalen waar de kinderen verblijven en het schoolgedeelte. Heel indrukwekkend allemaal, maar ook helemaal zoals ik me had voorgesteld. Wel oud allemaal, maar er is best nog het nodige aan materiaal en oefenspul aanwezig. Ik spreek een jonge vader van een klein meisje met 2 klompvoetjes. Het kindje gaat iedere 2 weken opnieuw in het gips en zo hopen ze haar uiteindelijk aan het lopen te krijgen. Gelukkig zijn ze er vroeg bij, het baby’tje is pas een paar maanden oud. Ik leg hem uit dat wij in geval van een klompvoetje in Nederland op dezelfde manier werken als hier en dat kan hij bijna niet geloven. Hier denkt men toch dat wij kunnen toveren geloof ik. Het gaat er natuurlijk wel een beetje anders aan toe, want hier zitten de moeders het gips van de beentjes los te weken in een emmer water. Bij twee moeders zie ik dat die kleintjes dat al gewend zijn, want ze liggen er heel rustig bij als de moeders aan ze plukken en trekken.

Nu gaan we naar de eetzaal, waar zo goed als alle kinderen naartoe zijn gekomen, omdat Felicia, een van de vrijwilligers, haar afscheid viert. Nou ja viert, er wordt gezongen en de nodige toespraakjes worden gehouden, maar er wordt zeker ook een traantje weggepinkt. Het is best lastig je niet te hechten aan die kinderen. Ook al ben je hier maar een paar weken of maanden. Wie ook een traantje wegpinkt, is Josefine. Ze heeft er aan gedacht vrijwilliger te worden hier, maar de aanblik van de kinderen maakt haar danig overstuur. Deze kinderen heeft ze nog nooit gezien, terwijl ze nota bene baby’s opvangt die te vondeling zijn gelegd. Maar goed, als je nog nooit een gehandicapt kind hebt gezien, is dat best een dingetje...

Hierna vertrekken we te voet richting het hek aan het einde van de straat om twee tuk-tuks te regelen. Helaas staan die er niet, maar wel een matatu die ons naar de handcraftshops kan brengen, waar wij nog wat snuisterijen willen zien en eventueel kopen. Na stevig onderhandelen kwam de prijs uit op 25 cent per persoon. Janneke zit voorin naast een vrouw met een baby op haar arm. Het duurt geen halve minuut of ze heeft het kind zelf op de arm. Geweldig! Dat je overigens voor die 25 cent niet te veel moet verwachten, wordt al snel vrij duidelijk. Iedere 10 meter stopt het busje dat oorspronkelijk is bedoeld voor 12 mensen. Na 4 x stoppen ofzo zitten er wel 20 ingepropt en hangen er ook nog 3 aan de buitenkant, terwijl ondertussen de muziek van Shaggy en de Spice Girls oorverdovend uit de toch al kapotte boxen van het vehikel schalt. Een bijzondere ervaring. Karibu Kenia zal ik maar zeggen.

Bij de handcraftshops worden we getrakteerd op een bonte verzameling houtsnijwerk en andere prullaria waarbij een gemiddeld gesorteerde wereldwinkel de vingers zou aflikken. Janneke loodst ons over het terrein naar de plek waar kooplui hun waren inkopen en laat de toeristenwinkel links liggen. Ze heeft voor de vrijwilligers geregeld dat ze voor inkoopsprijs kunnen kopen. Gelukkig, want dat scheel geld en ook afdingen. Zo gewiekst als Janneke daar inmiddels in is, zo beroerd breng ik het er vanaf. In de tijd dat wij de shop bezochten heeft Janneke de 6 persoons taxi weer opgetrommeld, zodat we via een tussenstop op het vliegveld, waar de bagage van 1 van de vrijwilligers was nageleverd, naar het Baby Life Resque Center van Josefine. Op dit moment zijn daar 7 kinderen in de leeftijd van 6 maanden tot 4 jaar. De meesten zijn te vondeling gelegd. De baby’s slapen nu, maar ik krijg wel een rondleiding. Daarna krijgen we een eenvoudige lunch aangeboden met rijst en vis. Heerlijk. Inmiddels hebben we best trek gekregen.

Omdat de baby’s rusten, rust Maggy, degene met wie Josefine de opvang runt ook. Op de granieten vloer met een klein kussentje onder het hoofd. Even later verdwijnt ze naar buiten. Josefine verdwijnt naar kantoor. Janneke en ik blijven wachtend achter. Nog 1,5 uur en dan mogen de kinderen uit bed. Ik kan niet meer van de slaap, dus pak mijn rugzak en ga ook maar op de vloer liggen. Ik heb een half uur heerlijk geslapen. Bijzonder. Dat zou thuis niet eens in me opkomen.
Janneke haalt als eerste Kelvin uit bed. Ze is helemaal gek op dat mannetje. Ik maak wat foto’s van hen samen en ga dan met Maggy naar buiten om een “Boda Boda” (motorfiets) te regelen als vervoer terug naar “huis”, terwijl Janneke nog lekker blijft bij de baby’s en voor de broodnodige klantenbinding zorgt. Er komt snel een motor aan en ik stap achterop. In amazonezit (ik had natuurlijk heel handig een rok aan) rijdt hij me in 10 minuten naar de plaats van bestemming. Heb ik toch in 3 dagen Kenia al 5 verschillende transportmiddelen gebruikt. Lachen.

En nu heerlijk douchen, boodschappen doen en eten. Morgen slapen we uit en in de middag gaan we snorkelen.