Dag 12

Zaterdag 6 september 2014
En dan breekt na een onrustige nacht, waarin ik van ieder geluidje wakker leek te worden mijn laatste dag in Mombasa aan. Ik ben er rond 7 uur uit, want ik kan toch niet meer slapen en ik moet nog veel foto’s “verwerken”. Hier opslaan, daar opslaan. Ik moet er namelijk niet aan denken dat ik ze kwijt zou raken. En ik moet natuurlijk nog wat achterstallig onderhoud doen aan mijn reisblog. Ik loop een paar dagen achter door tijdgebrek. Om half negen is Janneke ook wakker. Het was een druk nachtje met alle arrivals, maar het is goed verlopen.

Omdat Janneke vanochtend met de vrijwilligers mee gaat om internet en zo te regelen, vraag ik haar of ze Rasta met zijn tuk-tuk voor mij wil bellen om mij om 10 uur op te halen. Ik wil graag nog een paar kanga’s (afrikaanse doeken) hebben, maar niet die rotzooi van het strand. Ik heb ze vlakbij het Cinemax winkelcentrum bij Radna’s square al een paar keer zien hangen, maar het kwam er maar niet van daar langs te gaan. Het was gewoon te druk. Nu is het een ritje van niks en als ik met de tuk-tuk ga en vraag of hij even wacht, ben ik binnen het uur terug. Zo gezegd, zo gedaan. Rasta pikt mij op en voor 200 shilling minder dan ik had verwacht brengt hij me heen en weer. Ik vind de doeken die ik zoek direct en binnen 5 minuten kunnen we weer terug. Rasta kijkt wat beteuterd als ik zo snel weer voor hem sta. Een vrouw die met 5 minuten klaar is op een markt??? Ik zie de vraagtekens in zijn ogen. Hahaha.

Onderweg praten we over hem en zijn gezin. Hij vertelt me dat hij voorheen in Nairobi woonde en als bus driver veel meer geld verdiende dan nu. Hij moest toen alleen wel 6 dagen van 20 uur maken en dat wilde hij niet meer. Hij wilde meer tijd met zijn gezin doorbrengen en besloot het daarom over een andere boeg te gooien. Nu verdient hij minder, maar neemt daar graag genoegen mee. Hij is veel relaxter en zijn vrouw en kinderen ook. Hij kan op zondag eindelijk weer naar de kerk wat hij ook belangrijk vindt. Het is een goeie vent die Rasta. Ik geef hem na de rit wat extra’s. Hij bedankt me hartelijk en we wensen elkaar over en weer het beste voor het leven. Afscheid 1. O ja, ik ga straks weg...

Wanneer Janneke thuiskomt en ik mijn verhalen en foto’s voor een deel op internet heb gezet, gaan we naar het Reef hotel voor de lunch. Nog 1 keer onbeschoft eten. We hadden eerder deze week al gezien dat er kreeft op de lunchkaart stond, dus dat zal het zijn. Hmmmm, lekker. Met het geruis van de Indische Oceaan op de achtergrond en een uitzicht om bij weg te dromen, is dit toch nog wel even ultiem genieten van een toch al geweldige vakantie. Na de lunch maken we nog een wandelingetje langs het strand, althans, dat was de bedoeling. Het is alleen hoog water, dus we worden meteen aangeklampt door alle verkopers van de “winkeltjes” op het strand. Heel snel terug dus, want we hebben hier geen zin in.

Als we terug lopen naar Jannekes appartement komt Rasta ons achterop rijden. Hij zwaait en stopt. Come, I will give you a lift to your place. Zie je nou wel, een goeie vent. Weer goodbye, hope to see you again, maar omdat Janneke per december naar Tanzania zal verhuizen, is die kans erg klein.
Nu komt mijn vertrek wel heel dichtbij. Ik poets nog een keer mijn tanden – omdat er zoveel knoflook op de kreeft zat, dat je ons ruikt op 30 meter – en doe de laatste dingen in mijn koffer. Omgekleed voor de reis zet ik de laatste foto’s bij mijn reisverslag. Dan staat Alex voor de deur. Janneke gaat niet mee naar het vliegveld, omdat we anders 2 x de ritprijs moeten betalen. Jammer, maar ook beter zo. Ik ga anders toch alleen maar janken. Lieve Janneke, dank voor alles en de geweldige ervaring. Ik geniet nog steeds;-) Met de tranen in mijn ogen stap ik in de taxi. Ik wil in alle emotie uiteraard aan de verkeerde kant instappen, hihihi. Daaag, doei. Doei roept ook Alex. Daar ga ik dan. Weer een afscheid. Nu is mijn vakantie echt over. Helaas moet ik nog een stop-over maken in Nairobi. Het liefst was ik maar meteen doorgevlogen, maar dat lukte niet. Het is een fijn idee naar huis te gaan en te weten dat daar op mij ook een warm welkom wacht. Dat kan ik niet ontkennen. De vlinders komen spontaan terug als ik daaraan denk, hihihi.

Nu zit ik in de hal van het vliegveld te wachten op mijn vlucht naar Nairobi en schrijf. Nog 10 minuten voordat we gaan boarden en er gebeurt weinig. Ik wacht af...
Na een prima vlucht van maar 40 minuten kom ik zaterdagavond aan in Nairobi. Mijn koffer is door gelabeld, dus ik hoef hem niet op te halen. Nu maar hopen dat dat goed gaat..... Mijn free airport transfer staat klaar met mijn naambordje op zijn kop. Dat is een goed begin. We moeten een eind lopen naar de auto. Ze hebben geen permit om op de luchthaven te parkeren, alleen mensen afzetten kan zonder betalen. Ik stap met enige aarzeling in mijn buik in en rijd mee naar mijn hotel. Het ligt aan een onverharde weg en in een ommuurd gedeelte op een groot, van God verlaten industrieterrein. Ik heb er geen goed gevoel bij. Beetje vreemd allemaal. Ik check in en word door de dame achter de counter naar mijn kamer begeleid. Het blijkt een heel appartement te zijn. Ik geloof het wel. Ik zoek een bed uit en ga slapen. Morgen moet ik uiterlijk om 7 uur weer op het vliegveld zijn, dus ik heb mijn transfer voor half zeven besteld en mijn ontbijt wordt naar mijn kamer gebracht.