Dag 6

Zondag 31 augustus 2014
Het is een dag van rust, maar niet in Kenia. De 24/7 economie is hier net zo goed als in de rest van de wereld een begrip. Alles draait door. De openlucht restaurantjes hier in de straat zijn dan ook al open als wij ons net even over achten naar de het begin van de straat begeven om een tuk-tuk te regelen die ons naar de kerk brengt.

Het is er rustig. We hebben de eerste dienst van 8:30 uur. Gewoon om niet met te veel mensen op een openbare plaats te zijn. Er kunnen zeker 800 mensen in de kerkzaal, dus dat is een prachtige plek voor een aanslag. De dienst begint met veel muziek. Leuke vrolijke nummers, want liederen kun je het eigenlijk niet noemen, waarvan de tekst aan 2 kanten van het podium op de muur wordt geprojecteerd door middel van een beamer. Dan worden degenen die voor het eerst aanwezig zijn welkom geheten. Laat ik dat nou zijn. Steek even je hand op en twee keer applaus is zo verdiend;-)
Hierna weer samen staand zingen (en dansen). Dan volgen de huishoudelijke mededelingen. Wat is het programma van de komende maand. Avonden voor mensen die gaan trouwen, lunch voor de mannen en bijeenkomsten voor jongeren met een film. Van alles wordt er georganiseerd. Vervolgens start de preek. Een hele goede over hoe je het voor elkaar kunt krijgen een beter mens te zijn. Uit liefde, vanuit je hart. Helemaal van toepassing hier in Kenia, wat door de pastor wordt afgeschilderd als het Sodom en Gomorra van Afrika. Zo corrupt als ik weet niet wat. Als voorbeeld haalt hij aan dat ze zelfs de auto van de president hebben gestolen........voor de tweede keer!!! Janneke vertelt me later ook een grapje over een pinautomaat. Overal ter wereld wordt wel geld gestolen uit automaten, maar in Kenia stelen ze meteen de hele automaat, hihihi. Het was een prettige dienst. Ik kwam voor de verandering eens vrolijk uit de kerk in plaats van met een depressie. Het raakte mijn hart.

Na de dienst vertrekken we naar huis. Janneke heeft beloofd op het dochtertje van een vriendin te passen. Dezelfde vriendin die ’s middags met haar man het concert van Afrikaanse muziek in de kerk organiseert. Dat is voor mij een prima gelegenheid om ergens anders heen te gaan deze middag. Ik heb het nog steeds niet op kleine kindjes en dat zal wel nooit komen. Ik ga naar de salon. Je kunt er alles laten doen, haren, voeten, handen, gezicht en zelfs een massage. Ik kies voor de manicure en pedicure. Heerlijk. Wat een belevenis op zondagmiddag. De tent zit tot aan de nok toe vol. 2 barbiersstoelen gevuld met mannen die hun hoofdhaar laten milimeteren. Een moslima met twee dochtertjes die gekapt worden en later mama zelf ook. Oma komt ze weer halen. Een West-Afrikaan die naast mij ook een voetenbeurt krijgt en heel hard in het Frans zit te bellen. Maar bovenal veel personeel.

1 mannetje lijkt de baas. Als ik afding op de prijs en duidelijk aangeef dat er wat mij betreft niet meer te onderhandelen valt, kijkt hij me venijnig aan. Ik knik vriendelijk, lach en ga zitten. Zo. Lekker puh. Dan begint de behandeling. Ik moet met mijn voeten in een badje. Niet doen, niet nadenken over wie er voor mij allemaal in dat badje hebben gezeten en met welke schimmels en andere eencellige organismen waar je heel ziek van kan worden. Ik zeg niet doen.....Enfin, nu een stopcontact waar het ding in kan vinden. Nee, hier niet. Madame, komt u even mee naar een andere plek? Het stopcontact is bezet met dat andere voetenbadje. In de volgende stoel blijkt het snoer te kort. Ik vind het allemaal vermakelijk. Ach sorry, dan maar geen bubbels. Kan je ook niet verwachten voor dat geld en weken doet het toch wel. Dan begint de manicure. Ik doe als gevraagd en laat alles over me heen komen. Ik zit prima en kan alles wat er om me heen gebeurt goed zien vanuit mijn tweede stoel. Kinderen die jengelen, hangen, vragen om geld om naar “the mall” te gaan, terwijl pa of ma in de stoel zit. Mannen die in en uit lopen met water of frisdrank en de koelkast vullen. Verveelde kapsters die even niets te doen hebben en buiten een praatje maken met de verkoper uit de winkel ernaast. En het baasje van de tent die achter de toonbank gaat zitten slapen. Bijzonder.

Een klein ventje is het programma op de TV blijkbaar al even zat en bemachtigt de afstandbediening. Ineens staat Nickelodeon op en knettert “SpongeBob” van de buis. Horen en zien vergaat je bijna en ik kom niet meer bij als iedereen schrikt van het harde geluid. Het duurt maar heel even, gelukkig.
Ondertussen is er blijkbaar iemand naar de hardware store gegaan, want na zo’n 40 minuten komt een medewerker binnen met een fonkelnieuw verlengsnoer voor mijn voetenbadje. Dat wordt nu aangezet, maar schuimt zo hard dat het maar een kleine minuut duurt voordat het schuim tot aan mijn knieën staat. Ik blijf me amuseren. Na bijna 2 uur prutsen, ben ik klaar. Mijn handen en voeten zijn weer zacht en mijn nagels gelakt. Snel naar huis, want we moeten zo naar het concert.

Thuis wacht Janneke met de kleine meid van haar vriendin me al op. We gaan snel naar de kerk. Daar is alles vast al klaar voor het optreden van de vader van de kleine meid, Daniel Okiror. Hij is Ugandees, maar woont met zijn Nederlandse vrouw in Mombasa, waar zij samen een project hebben dat straatjongens opvangt. Hij neemt die jongens ook mee naar zijn concerten, waar zij dansen en acrobatiek doen. Super voor die jongens, want zo zijn ze letterlijk van de straat en krijgen ze meteen wat meer eigenwaarde.
In de kerk blijkt er helemaal niets te lopen zoals zou moeten. Het eten wat wij moeten verkopen, is er niet. De mensen die voor de thee moeten zorgen, zijn er niet en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is niet echt een organisatietalent die dit moet regelen. Uiteindelijk komt alles met een vertraging van een Afrikaans half uurtje toch van de grond en gaan wij de sieraden en CD’s verkopen. Ook goed. We zitten in de zaal en kunnen meegenieten van het hele concert. Ook weer een belevenis op zich. En als je dacht dat ze in Kenia geen polonaise lopen, dan heb je het goed mis. Ik heb het met eigen ogen gezien. Prachtig.
Na dit alles gaan Janneke en ik met de toch nog aangekomen eten op een bordje met de tuk-tuk naar huis. Morgen is de stranddag met de gehandicapte kinderen. Op tijd naar bed zo.