Dag 7

Maandag 1 september 2014
Vandaag is de grote dag voor de kinderen van APDK. De twee vrijwilligers die nu afscheid nemen, hebben een stranddag voor ze georganiseerd. Hèt uitje van het jaar compleet met worst, patat met ketchup, ijs, priklimonade en zwemmen in de zee. Ze kijken er al weken naar uit. Het is in Nederland een behoorlijke organisatie om zoiets goed van de grond te krijgen, laat staan in Kenia. Gelukkig zijn er bedrijven die een bus ter beschikking willen stellen en komen er nog wel wat fondsen vrij om dit te realiseren, want anders zou dit onmogelijk zijn.

In de ochtend ergens moet de bus vertrekken. Wij zitten al op de route, dus wachten op een telefoontje van Suzanne, een van de vrijwilligers, dat we de tuk-tuk kunnen nemen naar het strand “to meet them”. Maar al wie er belt, geen Suzanne....toch maar even vragen wat er aan de hand is. De bus is er nog niet. O, duurt het nog lang? Dat weten we niet, ze komen uit Nairobi. O, dat is uren rijden. Ja. Niemand snapt deze actie, maar goed. We zitten in Kenia en dan gaan dingen wel eens anders dan gepland. Of eigenlijk structureel anders dan gepland. Zoals Janneke zegt, je moet hier altijd een plan B hebben en liefst ook C, D en E. Nu is een andere bus voor 50 mensen regelen geen optie, dus er zit niets anders op dan wachten. 3 uur later dan gepland, gaat het hele spul de bus in en onderweg naar het strand. Wij nemen de tuk-tuk van Rasta, een bekende van Janneke. Hij vertelt vol trots dat hij nu 2 tuk-tuks heeft en dat hij iemand voor hem heeft rijden in de oude. Hij is nu ondernemer. Wauw, dat is niet slecht hier in deze lastige tijd, dus complimenten zijn op zijn plaats. Hij glimt. Leuke vent.

Bij Pirates Beach zijn de kinderen al aangekomen en “uitgeladen”. Wij kunnen aanschuiven voor het patatfestijn. In de tussentijd praat ik met een van de medewerkers. Hij vraagt wat ik doe en dat vertel ik hem. Hij roept een van de verpleegsters erbij die mij meeneemt naar een jongen in een rolstoel met een wond onder zijn voet. Het is een gat van heb ik jou daar en de vraag is waarom dit niet geneest. Ja, uhh, ik ben geen dokter, maar heb zo mijn ideeën. Wat dacht je van de hygiëne en dan het niet hebben van het juiste verbandmateriaal, uitwasbare katoenen windsels. Ik probeer uit te leggen dat ik weinig kan toevoegen en dat wat ze doen goed is onder deze omstandigheden. Hij moet gaan lopen, maar dat wil hij niet. Dit gaat uiteindelijk wel over, want het is een jonge vent, maar het zal heeeeeel lang duren. Wel schrijnend dan hoor om te weten dat we in Nederland zoveel meer kunnen en ook zoveel verspillen van al dat dure materiaal.

De kinderen hebben hun eten op en iedereen zonder open wonden en gips gaat naar de zee. Wij als helpers en vrijwilligers gaan mee om met de kinderen te zwemmen. Er worden wat autobanden gehuurd en wat een lol kun je hebben. Fantastisch! Na een klein uurtje zijn bijna alle kinderen uitgezwommen. De meesten zijn bijna onderkoeld, nauwelijks voor te stellen in de Indische Oceaan, maar toch. Ik neem een klein spastisch grietje mee op de arm wat al klappertandend en blauw, protesteert tegen het feit dat ze eruit moet. Die zee is echt zo geweldig. Mooi om te zien dat de kinderen zo genieten van met je kont in de zee zitten en spetteren met water. O ja, water....
Nou dan volgt onze ludieke sand bucket challenge, die jullie ongetwijfeld al op Jannekes en/of mijn FB voorbij hebben zien komen. Het was echt niet de bedoeling om de inzamelingsactie van de ALS mensen de grond in te boren, maar het leek ons een goede tegenhanger...We hebben het geweten, maar we zijn inmiddels weer schoon. Het was super om te doen, maar de kinderen begrepen er niets van. Sommigen begonnen te zingen voor ons. Happy B-day to you, hihihi. We zijn maar gestopt met uitleggen.

Dat kinderen kinderen zijn, is hier ook heel duidelijk. Ze zijn ook stiekem als dat zo uitkomt. Ik heb het kleine meisje waarmee ik aan het zwemmen was in het vizier. Ze kijkt bedachtzaam om zich heen en ik voel aan mijn water dat ze wat gaat doen wat niet mag. Samen met een manneke dat naast haar zit heeft ze bellenblaas. Hij houdt het dopje vast en zij giet wat zeepsop erin. Vervolgens brengt hij het naar zijn mond en drinkt een slokje. Bah wat vies...zo leuk om te zien. Dan hebben ze door dat ik zit te kijken en moeten heel hard lachen. Echt hilarisch. Ook op het strand zijn autobanden super om mee te spelen. Je stapelt ze over iemand heen en die gooi je dan om. Nou dat kan ook met twee gipsen benen hoor. Geen enkel probleem.

Na het strandfeest moest de terugreis tocht echt worden aanvaard. Alle kinderen werden één voor één de bus weer ingetild en getakeld. Wat nou Arbowet en degene die het hardste werkte was een knul die is opgenomen met een kunstbeen. Janneke en ik mogen mee met de bush ambulance waarmee ze vanuit APDK de bush ingaan om kinderen te zoeken. Alleen waar is de busdriver? Geen idee. Niet te vinden. Hij schijnt terug te zijn gegaan naar het kantoor. Nee hè. Bellen, bellen, bellen. Yes we send someone else....Het wachten duurt lang en wij worden vast weggebracht. Hoe lang ze hebben moeten wachten, weet ik niet, maar de dag was ondanks de gebruikelijke Keniaanse uitdagingen een groot succes.