Dag 3

Donderdag 28 augustus 2014
Vannacht om 04:00 uur heeft Janneke 3 nieuwe vrijwilligers verwelkomd. Ik heb niets gemerkt. Sliep als een roos. Dat bleek wel, toen ik vanmorgen ook mijn wekker een klap gaf en vervolgens vliegende haast moest maken om nog op tijd te zijn voor de tuk-tuk die ons naar de start van de bike-tour bracht. De tuk-tuk was te laat gelukkig, maar na een telefoontje van Janneke kwam hij snel aan.

De tour starte bij één van de beach hotels. De “bike tour operation” is eigendom van een Zwitser, Rolf. Het is een leuk idee, maar behalve de vrijwilligers van de stichting “Doing Goood” is de business erg “slow”. Er zijn vrijwel geen toeristen meer in het land. De meeste hotels zijn gesloten, staan leeg of zijn te koop. Al-Shabaab heeft wat ze willen. De economie van Kenia gaat goed naar de klote. Nu, de tour. Na een korte uitleg, het “passen” van de fietsen, gepiel aan mijn achterrem, omdat ie het niet zo goed doet en het tekenen van het welbekende “waver” formuliertje, waarin je nog net niet je ziel aan de duivel verkoopt (wij zijn nergens voor aansprakelijk, u bent zelf de sukkel die met uw achterste op een oude kutfiets gaat zitten) kunnen we van start.
20 km door de bossen, kleine dorpjes die als een parelsnoer aan één geregen in het landschap liggen, drooggevallen rivierbeddingen, mangrovebossen en natuurlijk die ene berg van 124 m, de hoogste in de Mombasa area.
Het is een hele bijzondere manier om het land te ontdekken. Je komt op plaatsen waar anders niemand komt. Het authentieke Kenia. De contrasten zijn groot. Naast de lemen hutten verrijzen stenen huizen. Dat kan als iemand een “job” heeft in de stad en relatief goed betaald wordt, want stenen zijn duur. De lemen hutjes moeten eens in de 7 a 10 jaar opnieuw worden gebouwd, want daarna worden ze onbewoonbaar, doordat de termieten ze gewoon opvreten.
Overal roepen kinderen ons toe “Jambo” wat hallo betekend. En zwaaien, maar dat lukt me niet zo goed met al dat gehotseknots over zand en stenen. Verder loopt gelijk welke levende have overal rond. Kippen hoenders, kraanvogels, geiten, koeien, you name it.
Gelukkig moeten we ook nog een klimmetje maken. Dat valt op sommige stukken vies tegen. Mijn conditie is niet slecht, maar zeker niet goed merk ik. Achteraf blijkt dat mijn 1ste versnelling het niet doet en ik me dus de tandjes trap om elke keer net onder de top af te moeten stappen. Jammer... Het is een prachtige tour en ik kijk mijn ogen uit. Natuurlijk was het maken van foto’s niet altijd makkelijk, want ik wilde ook niet elke 10 meter stoppen, maar de impressie neem ik voor mijzelf zeker mee (pole, betekend sorry).

Nu zijn we weer schoon. Janneke is met de 3 vrijwilligers internet regelen, ik zit heerlijk te schrijven en kijk ondertussen naar de spelende apen in de tuin.