Dag 1

Dinsdag 26 augustus 2014.
Vroeg wakker, 05: 00 uur, om te plassen of misschien toch een beetje van de zenuwen. Heb ik nou echt alles wel...Ach, wat kan het me schelen, het is maar voor twaalf dagen en wat ik niet heb, kan ik kopen. Ontbijt als anders en dan ineens wil ik weg. Laten we maar gaan. Ik heb geen rust in mijn kont. Het regent. Op de toerit van de A6 bij Almere staat een enorme berg auto’s. Jezus, ook de hele snelweg staat vast, echt vast. Op de radio horen we dat er 7 km stilstaand verkeer staat, tot op de A1. Autobrand, 2 nog wel. Kak. Omdraaien is geen optie, want op de A27 staat ook 7 km file door een vrachtwagen met pech en dan moeten we aansluiten in de file op de A1 die daar staat vanwege die autobranden...Adem in, adem uit. Ik heb de tijd. 3 uur van te voren aanwezig zijn als je alleen je boarding pas moet uitprinten voor de vlucht naar Mombasa en je bagage moet off droppen is sowieso onzinnig.

Maar dan, ik moet naar de wc...en wel NU! Ja, weer kak en nu echt. Ik houd het bijna niet meer. Maar al wat er gebeurt, geen vooruitgang in de file. Peter krijgt het inmiddels ook benauwd als hij naar me kijkt. OMG, dit is niet leuk meer. Dan maar over de vluchtstrook. “Ik rijd wel naar het station”, zegt hij. “Zet je op de trein naar Schiphol. Dan is de kans groter dat je nog op tijd komt en kun je naar de plee”. Inmiddels zijn we bij de afrit en lijkt het toch wel weer te rijden. “Nou, rijd dan maar door”. Op de A1 bij de Shell eraf voor de inmiddels bijna overbodige poeppauze. Net op tijd. Het had geen 5 minuten langer moeten duren.

Uiteindelijk bereiken we Schiphol een uur later dan de bedoeling was, maar voor mij ruim op tijd. Snel een kus en goede reis lief, nog even een zwaaifoto voor het reisverslag en op naar binnen. Peter begint aan de werkdag en ik aan de vliegdag. Verder inchecken gaat zonder centje pijn. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt ;-)

Aan de gate is het de gebruikelijke puinhoop van mensen die het niet snappen en elkaar danig in de weg staan. Allemaal duwen, want stel je voor dat je niet vooraan staat. O, boarden per sectie...sneue optie voor een toch nooit soepel verlopende actie. En dan word ik haar gewaar, de grote, zwetende, twee stoelen in beslag nemende, vriendelijk lachende Keniaanse, waarvan bij iedere stap die ze doet de aarde trilt. Op de boarding pas van haar dochter zie ik in een oogwenk dat ze hetzelfde rijnummer hebben als ik, rij 58. Nee toch hoop ik. Uiteindelijk valt het mee. Ze zit in het midden van het vliegtuig en ik rechts, aan het ganpad met een vrije stoel naast me en een aardige jange vrouw aan het raam.

Achter ons zitten een stuk of 9 jongens en 1 meisje die stage gaan lopen voor 3 maanden in Kenia. Een school bouwen en helpen bij een stuwdam. Super spannend. 1 van de jongens heeft duidelijk vliegangst, want hij zweet als een otter en maakt het zijn medereisgenoten niet makkelijk. We hebben best wat turbulentie en het “fasten seatbelts" signaaltje is nog niet uit geweest. Arm jong. Nu vlieg ik boven het zuiden van Duitsland en ruik de “verrukkelijke” maaltijd die wordt aangerukt. Ik nip aan mijn witte wijn met “Sting” op mijn oren en ga genieten van de vlucht. Nog 6 en een half uur tot Nairobi.
Zo’n 3 uur in de vlucht na de maaltijd komen de onvermijdelijke tax free artikelen. Gelukkig moet ik net naar de wc. Mijn buurvrouw heeft op aandoenlijke wijze bezit genomen van de drie kussentjes, dekentjes en de tussenstoel. Een hoopje blauwe fleece met eruit stekende ingevlochten blonde extensions zit naast me. Koddig, hihi. Gelukkig is het een dagvlucht en kan ik mijn benen in het gangpad gooien, anders zou ik nu toch wel wat zuur kijken. Een boek en een laptop bieden ook afleiding. Het “in-flight entertainment system” heb ik weer een blik waardig gegund, maar buiten de uitgebreide muziekkeuze is het weer kwalitatief uitermate teleurstellend.

Na vier hoofdstukken Dan Brown is het, ja gelukkig, tijd voor de immigratie formulieren. Weer een hoop gedoe om niks, 3 x hetzelfde papiertje invullen met dezelfde gegevens, alleen allemaal voor een ander stempeltje, immigratie, douane en?? De vragen komen vanzelf los, vooral bij de scholieren die achter me zitten. Wat is surname? Ik heb een kilo shag in mijn koffer, moet ik die aangeven? Ik stel voor dat ze de tabak verdelen over de bezitter en degenen die niet roken in het gezelschap. Goed idee. Zit wel in zijn koffer, maar kunnen ze verklaren. Maar waarom een kilo shag? Dat kun je in Kenia gewoon kopen hoor. De beste knul is er gesteld op zware Van Nelle, ja, dat hebben ze waarschijnlijk niet. Cup-a-soup aangeven als eten? Help, nee doe maar niet en als ze er naar vragen ben je het gewoon vergeten. Het is gelukkig niet Australië of NZ. De buurvrouw leent mijn pen,want die is ze net als de vorige keer vergeten ;-)

Geland in Nairobi en nu naar immigration. Ik kijk natuurlijk niet goed en sta blijkbaar in de verkeerde rij. Ik zie dit pas als een Nederlander moeilijk begint te vragen op z’n steenkolen engels if he needs a visum first, or if he can stay in the row...Iedereen maant hem naar de andere rij te gaan bij het bordje visa. Ik sta dus ook verkeerd. Mijn Keniaanse vliegtuigbuurvrouw staat vlak bij me. Niet bij het bordje Keniaanse ingezetenen, huh? Ze blijkt een Duist paspoort te hebben. Ach, zegt ze, blijf maar gewoon staan, aan deze desk hebben ze dezelfde stempels. Ik word uiteindelijk geroepen bij een bali voor Afrikaanse paspoortcontrole en het visum wordt me direct en zonder wanklank verstrekt. Weer wat geleerd. Neem lekker de verkeerde rij en wacht een half uur korter, hihihi. Goed, dan kun je daar tijd besparen,maar dan mijn koffer nog. Die liet even op zich wachten.

Gelukkig haal ik daarna zonder stress de aansluiting naar Mombasa. Hier helaas geen lege stoel naast me, maar de vlucht duurt nog geen 50 minuten. Dat is maar goed ook, want mijn Keniaanse buurman dit keer wilde maar wat graag bij me op visite komen...in Amsterdam...ja ja. In Mombasa gaat het allemaal lekker snel. Binnen 10 minuten sta ik met mijn koffer bij de uitgang, waar Janneke op me af komt rennen. Wat een warm welkom!! Dat vond Sammy, the driver, ook. Hij zei dat hij Janneke nog nooit zo hard had zien rennen als er iemand uit Nederland aankwam. Grapjas. Het ritje naar huis verloopt gladjes met maar 1 politiecontrole. Het is donker en ik zie natuurlijk niets, wat jammer is, want de rest van de tijd zullen we waarschijnlijk niet meer in de stad komen. Het is er te gevaarlijk. Dat haalt gelukkig het Nederlandse nieuws niet, maar vorige week zijn hier twee toeristen vermoord...Ook kunnen we 1 zuidelijk project niet bezoeken, omdat Janneke niet meer met de pont gaat. Toen zij er kort geleden op mee ging, is op diezelfde dag een aanslag op de pont verijdeld.
Aangekomen bij Janneke staat mijn bed al klaar. Dat is heel fijn, want we gaan nu eerst een nachtje slapen. Morgen weer verder...